Beveiligingssystemen
Het begrip klimbeveiliging omvat valbeveiligingssystemen aan verbindingswegen die worden gebruikt voor omhoog of omlaag klimmen. Typische toepassingsgebieden zijn dakbordessen, masten, schoorstenen, gevels of windmolens.
Voor omhoog klimmen wordt in de meeste gevallen een vaste ladder gebruikt die verticaal is aangebracht. Vaste ladders hebben ofwel twee leuningen (net als bij ladders voor huishoudelijk gebruik) of een centrale middelleuning die de last van de zijdelings aangebrachte sporten draagt. Beide laddervarianten moeten zodanig worden beveiligd dat een val wordt voorkomen.
Een mogelijke veiligheidsvoorziening in klimbeveiliging is een kooiconstructie. Deze kooi is vast aangebracht aan de ladder, wat de bewegingsvrijheid van de gebruiker wel beperkt. Een kooiconstructie moet volgens ASR A1.8 beginnen tussen 2,2 m en 3 m vanaf de grond. Gebruik van een kooi is aan een vaste 1-delige ladder alleen toegelaten tot een hoogte van 10 m.
Een betere bescherming biedt het gebruik van persoonlijke beschermingsmiddelen tegen vallen. Hierbij wordt een valstopsysteem gebruikt. De gebruiker bevestigt zijn harnasgordel aan de in het midden verlopende aanlijnvoorziening, zodat deze hem bij een eventuele misstap opvangt en een dodelijke val verhindert of de gevolgen van een val aanzienlijk beperkt. Een zeer korte veiligheidslijn beperkt de vrije val.
Bij klimbeveiliging is een meelopende valbeveiliging met een starre ankerlijn volgens DIN EN 353-1 de meest voorkomende vorm van valbeveiliging. Het valstopapparaat is voorzien van een aanlijnring en beweegt met de gebruiker mee langs een vast geïnstalleerde rail of een parallel aan de ladder gespannen staalkabel. Komt het tot een val, dan stopt het apparaat onmiddellijk en beperkt de valafstand tot een minimum, zodat de gebruiker in het beste geval weer op de ladder kan gaan staan. Een extra valdemper reduceert de krachten op het lichaam.
Als alternatief voor klimbeveiliging met een starre ankerlijn kan op vaste ladders ook een meelopende valbeveiliging met een flexibele ankerlijn volgens DIN EN 353-2 worden gebruikt. Deze oplossing komt echter niet zo vaak voor en mag in tegenstelling tot de vast geïnstalleerde voorziening alleen worden gebruikt als tijdelijke beveiliging. Daarom hoort dit onderdeel van de PBM tegen vallen van hoogte ook niet tot de vaste ladder, maar is vaak een component van de individuele uitrusting die de gebruiker bij zich heeft. Bij voorkeur moeten klimvoorzieningen met een starre ankerlijn worden gebruikt.
